journ+kahapon

Naririto na nga pala ang inyong bang lingkod... na magkukuwento sa mga nangyari sa kaniya kanina...
Isang bagong umaga na naman ang natanglawan ni Jane kanina, at ang ibig sabihin niyon, may 3 na, araw na para pumunta sa staff room ng QueSci para sa journalism. Ako ay nakarating doon ng 9:05 ng umaga, at aking napagtanto ng kakaunti pa lamang kami. Ngunit pagkatapos ng napakahabang panahon, dumating na rin ng iba. Naroroon sina macy, alyssa, gerlene, melai, desiree, ruphy, wilson, at iba pang mga taong hindi ko na alam kung ano ang kanilang mga pangalan (syempre naroroon din si sir rex). Ayun, nagkuweno at nagsalita si sir tungkol sa ilang mga bagay, at pagdating ng takdang oras, natapos na rin (yahoo!). pagkatapos ng lahat ng iyon ay pumunta na kami sa isa sa aming paboritong lugar sa sm, sa foodcourt, at kami ay kumain. Hulaan niyo kung ano ang ginawa namin pagkatapos... naglibot ng kaunti at umuwi na sa aming mga bahay-bahay.
[what a lame story!!!]

Sorry kung walang kakuwenta-kuwenta ang aking kuwento. Pero... sa totoo lang... wala lang. Utang na loob ko kay macy kung bakit ako napunta sa elective na ito. Kung magtatagumpay man ako dito sa propesyon na ito, salamat macy. Pero kung hindi... tsk tsk tsk... better luck again next time jane... pero wala nang next time, 4th year na eh. Pero sana hindi ako magsisi sa elective ko ngayon, hindi tulad nang nangyari sa unang dalawa kong elective na... wala lang... no comment...

~oOo~

`pana-panahon ang pagkakataon

maibabalik ba ang kahapon?`

`lumilipas ang panahon

kabiyak ng ating gunita...`

Maibabalik nga ba natin ang kahapon? Alam natin ang kasagutan diba? Hindi. Ano naman ngayon? Wala lang, ang punto ko kasi eh, dapat, kung ano man ang gusto nating gawin eh dapat talaga nating gawin para wala tayong pagsisisihan sa huli. Pero bakit ganun? Ang ibang bagay na gusto mong gawin ay sadyang hindi mo magawa, hindi kayang gawin. Naririyan ang ibang mga salik para hindi mo magawa ang mga bagay na iyon: takot, pangamba, pagka-tamad, hiya... at marami pang iba. At sa kasalukuyan, ako ay naaasar sa aking sarili dahil sa mga bagay na hindi ko magawa, sa mga pagkakataon na lumilipas at nasasayang... Pero siguro, wala pa ang tamang oras at panahon... kailangan pang magtiis at magdusa ng inyong abang lingkod.

Patawad kung wala kayong maintindihan sa mga pinagsasabi ko... kung gusto niyong maka-relate... wala lang...